Tijdens de Boekenweek kocht ik Een weeffout in onze sterren van John Green, waar ik al tijden nieuwsgierig naar was. Een echt YA-boek, waarvan ik er tegenwoordig niet meer zoveel lees. Maar deze titel zie ik overal op internet nog steeds voorbij komen, met name de 'Okay? Okay.' - quote. En dus kocht ik het boek eindelijk, en ik ben er blij om!
In Een weeffout in onze sterren volgen we Hazel Grace, een 16-jarig meisje met schildklierkanker en uitzaaiingen naar de longen. Een medicijn geeft haar meer tijd, maar dat ze niet veel langer zal leven is meteen aan het begin van het verhaal duidelijk. Heel veel zin om dingen te ondernemen heeft Hazel niet - dat is een bijwerking van doodgaan, zegt ze zelf - maar dit verandert als ze op de kerkelijke praatgroep Augustus (Gus) ontmoet.
Gus is zeventien, enorm knap en zelfverzekerd, en hij overleefde botkanker. Op het moment dat de twee elkaar zien, springt de vonk over. Toch probeert Hazel hem eerst van zich af te houden, want ze is 'een granaat'. Vroeg of laat zal ze mensen pijn doen met haar dood en dat wil ze Gus besparen. Maar hoe jong ze ook zijn, het is echt liefde en die laat zich niet beperken.
Hazel is een echte lezer en ze deelt haar passie voor haar favoriete boek met Gus. Een vorstelijke beproeving gaat over het meisje Anna, zij heeft leukemie. Op het moment dat er belangrijke dingen staan te gebeuren - Anna's moeder zal hertrouwen met een Nederlandse tulpenman - eindigt het boek, middenin een zin. Het is duidelijk dat Anna niet meer leeft. Hazel is altijd nieuwsgierig gebleven naar de afloop voor de andere personages in het boek, hoe is het hen vergaan? Samen met Gus besluit ze contact op te nemen met de mysterieuze auteur van het boek. Die blijkt in Amsterdam te wonen en niet van plan om enige uitleg te geven.
Ook in Amerika bestaat een stichting die de wensen van terminale kinderen uit te laten komen en Gus besluit zijn wens, die hij nog niet gebruikt heeft, samen met Hazel te delen. Een reis naar Amsterdam volgt. Daar wordt hun band nog hechter, maar verandert ook alles als blijkt dat de kanker bij Gus is teruggekeerd.
 |
| Bron: weheartit.com |
Een weeffout in onze sterren is een prachtig boek. De harde realiteit en oneerlijkheid in de wereld van zieke tieners is heel geloofwaardig neergezet. Je voelt en ziet de worstelingen die alle personages hebben: de ouders van Hazel met het feit dat ze hun dochter zullen verliezen. En Hazel worstelt met het idee dat haar geliefden enorm veel pijn en verdriet zullen hebben na haar dood.
Door hun ziekte zijn Hazel en Gus sneller volwassen geworden, ze denken na over dingen die waar hun leeftijdsgenoten zich absoluut niet mee bezig houden. Hun liefde is echt en sterk. Toch is het boek nergens zoetsappig of melodramatisch. Het is zoals het is, en gelukkig kunnen er ook genoeg grappen worden gemaakt. Als lezer leer je Hazel zo goed kennen, dat je af en toe schrikt als je je weer even beseft dat ze ziek is en de hele dag een karretje met daarop een zuurstoffles achter zich aanzeult.
Maar je weet ook dat het onvermijdelijke zal gebeuren in dit boek. Je stelt je erop in en toch komt het einde van het boek hard aan. Wat en hoe zal ik niet verklappen voor degenen die - net als ik - nu pas aan dit boek gaan beginnen. Lees het, en je weet het. Tranen met tuiten.
Q: Las jij Een weeffout in onze sterren al? En de andere boeken van John Green? Wat vond je ervan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten