Deze zomer ging ik op vakantie en
ik nam drie dwarsliggers met me mee. Nee, niet mijn familie of vrienden, maar
die kleine boekjes die je overdwars leest, weet je wel? Heel handzaam en lekker
klein voor in de koffer.
Aan het zwembad verdiepte ik me
dus in Kamer, geschreven door Emma
Donoghue. Wat een prachtig boek! De achterflap vertelt:
Deze tekst sprak me meteen aan.
Iedereen kent de heftige reportages uit het nieuws waarin verslag gedaan wordt
van een verhaal waar je je geen voorstelling van kunt maken: een vrouw wordt
jarenlang tegen haar wil vastgehouden en krijgt ook nog eens een kind van haar
gijzelnemer. In Kamer lees je hoe het
er binnen zo’n gevangenis aan toe zou kunnen zijn gegaan.
Kamer vertelt het verhaal van de vijfjarige Jack, die nog nooit
buiten de ruimte is geweest waarin hij leeft. Kamer is zijn wereld. Wat er
precies aan de hand is, weet je niet als je begint met lezen. Het verhaal wordt
verteld vanuit het perspectief van Jack. Als lezer zie je de wereld zoals Jack
hem ziet. Jack is altijd samen met Mam, TV is zijn vriend en ’s avonds slaapt
Jack in de kast, want dan komt de boze Ouwe Nick langs die Mam pijn doet. Alles
buiten Kamer is ‘Heelal’, waarin de bomen en huizen en mensen rondvliegen die
hij ziet ‘in TV’.
Jack’s leven is heel schematisch
ingedeeld. Mam en Jack eten op gezette tijden. Op woensdag wordt zijn lange
paardenstaart gewassen met afwasmiddel. De rest van de tijd doen Mam en Jack
spelletjes, zoals Acrobatiek, waarbij Jack heel veel rondjes moet rennen en
over de meubels moet springen. Alleen doordeweeks doen ze het spelletje De
Schreeuw. Dan schreeuwen ze zo hard mogelijk door het dichte dakraam. In het
weekend mag dit spel niet gespeeld worden. Soms doet Mam ook ’s nachts een
spelletje. Dan knippert ze met de zaklamp:
‘In de nacht is ze aan het flitsen. Ik word er wakker van in Bed. Lamp aan, ik tel tot vijf. Lamp uit, ik tel een. Lamp aan, ik tel twee. Ik doe een kreun. ‘Nog heel eventjes’. Ze staat nog steeds omhoog te kijken naar Dakraam, die helemaal zwart is. Er staat geen vuilniszak meer naast Deur, dan is hij dus hier geweest toen ik lag te slapen.’
Soms is Mam ‘weg’, dan kan ze
niet meer praten en al helemaal geen spelletjes meer doen en ligt ze alleen
maar onder de dekens. Dan probeert Jack zelf zo goed en zo kwaad als het kan de
routine te behouden, maar kijkt (zoals het een vijfjarige betaamt) ook stiekem
meer TV dan hij mag.
Omdat Jack nog een kind is, heb
je als lezer eerst niet door wat er aan de hand is. Ja, de situatie is vreemd,
maar voor Jack is dit het enige leven dat hij kent en dus is het heel normaal.
Toch ga je als lezer ga je steeds beter snappen in welke situatie Jack en zijn
moeder zich bevinden en zie je dat Mam al het mogelijke doet om Jack een leven
te geven dat nog een beetje waardig is. Dit besef is af en toe zo heftig en
ontroerend dat je een brok in je keel voelt.
Nog heftiger én spannend wordt
het als Mam en Jack plannen bedenken om te ontsnappen. Dit pas nadat Mam alles
uit de kast heeft moeten trekken om Jack te overtuigen dat dit niet de echte wereld
is en dat het belangrijk is om hun leven buiten Kamer voort te zetten.
Kamer is een prachtig, ontroerend, aangrijpend en spannend verhaal
dat je na het lezen niet zomaar loslaat.
Hoi,
BeantwoordenVerwijderenwat doen jack en z'n moeder op maandag, dinsdag enzovoort..
wat z'n doen toch elke dag wat anders??
groetjes
Goed boek he?
BeantwoordenVerwijderenIk heb het voor school alleen in het Engels moeten lezen, maar ook dat is erg mooi en niet moeilijk door het perspectief van een vijfjarige!
Ja, ik vond het erg mooi, vooral omdat zo'n heftig verhaal eigenlijk heel simpel is uitgewerkt. Ik had al zo'n vermoeden dat het verplichte leeskost is op scholen, het is mijn populairste blogpost, haha ;-)
Verwijderen