Een zoektocht zonder einde.
Landen is het tweede boek van de Catalaanse schrijfster Laia Fàbregas. Ze brak door met Het meisje met de negen vingers, dat ik graag nog zou willen lezen. Misschien vreemd om niet eerst de roman te lezen waarmee ze debuteerde. Toch lijkt het wel een goede volgorde: het open eind van Landen doet vanzelf smaken naar meer, en gelukkig blijft er dus nog een roman over om te lezen. Fàbregas is een van oorsprong Catalaanse schrijfster die studeerde in Nederland. Ook nu nog woont ze afwisselend in Spanje en Nederland. Beide landen klinken door in de roman.
Landen is een mooie roman die de lezer op verschillende manieren bij het verhaal betrekt. Het verhaal wordt geschreven vanuit twee personen, de Nederlandse zij-figuur en de Spaanse hij-figuur. Ze ontmoeten elkaar op een vlucht van Spanje naar Nederland. De man overlijdt aan het begin van de roman. Daarvoor vertelt hij haar zijn levensverhaal, dat zich ook gedeeltelijk in Nederland en Spanje afspeelt. Vóór zij elkaar echt kunnen leren kennen, nog niet eens elkaars namen kennen, overlijdt hij. De lezer, noch de personages, weten dan hoe hun levens met elkaar verweven zijn.
Het grote thema waar de roman om draait is ‘de zoektocht’ (naast andere grote thema’s als verlies en het zich aanpassen en integreren aan verschillende omstandigheden). Aan het begin van het verhaal is de lezer zich nog niet bewust waar ZIJ precies naar op zoek is als zij alle honderd mensen van een lijst probeert te traceren, en heeft ZIJ meer informatie dan de lezer. Beetje bij beetje komt de lezer achter het doel van haar zoektocht. En naarmate HIJ meer vertelt, komt de lezer steeds meer te weten over de connectie tussen Haar en Hem. Uiteindelijk bezit de lezer het antwoord op de vragen van de vrouwelijke hoofdpersoon, terwijl zij die nog niet kent. De lezer verandert langzaam van onwetend naar wetend.
Daarnaast past Fàbregas’ schrijfstijl helemaal bij het verhaal en de personages. Haar manier van schrijven versterkt hun persoonlijkheid en de thema’s van het verhaal. De relaties die ZIJ heeft met de mensen om haar heen en haar afstand tot hen komt duidelijk naar voren door de manier waarop ze over hen praat: altijd gebruikt ze de hele naam, inclusief achternaam, zelfs bij de bevriende barvrouw Karen Abrams, een van de personen van de lijst met namen.
Door het boek heen is de lezer getuige van haar zoektocht naar haar eigen identiteit. Ze komt steeds dichter tot zelfacceptatie. Toch is de lezer er niet bij wanneer zij werkelijk haar identiteit vindt. Naar mijn idee is dit het mooie aan het verhaal. Het verhaal voert de lezer mee op reis, maar bereikt – net als de Spaanse man aan het begin van het boek – niet zijn doel. Maar zeggen ze niet altijd: de reis is het doel op zich?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten