Toen ik je zag kwam vanuit het niets binnen op de eerste plek van de Bestseller 60, de officiële boekenbestsellerlijst. Inmiddels staat het boek al bijna 10 weken onafgebroken op nummer 1.
Antonie Kamerling werd landelijk bekend toen hij in 1990 een rol kreeg in Goede Tijden, Slechte Tijden. Een paar jaar lang speelde hij de rol van Peter Kelder. Zelf werd ik geboren in 1987 en ik kan me niet voorstellen dat ik toen al naar GTST mocht kijken, maar toch kan ik me nog heel goed verschillende scènes herinneren. Samen met Arnie Alberts en Helen Helmink bijvoorbeeld, en natuurlijk met Mirjam. Ik heb Antonie’s carrière daarna eigenlijk nooit op de voet gevolgd, geen van zijn films gezien, en schrok toch ontzettend toen ik in 2010 hoorde dat hij was overleden.
Nu heeft zijn vrouw Isa Hoes een boek geschreven over haar leven met Antonie. Ze waren sinds GTST samen. Omdat het boek zo goed is ontvangen en omdat ik toch ook nieuwsgierig was naar het verhaal achter Antonie’s dood, besloot ik het boek te lezen.
In Toen ik je zagvertelt Isa dat zij als jong meisje precies weet wat zij wil, namelijk het theater in. Acteren en spelen! Ze vertelt hoe zij eerst wordt afgewezen voor de theateropleiding, het later nog eens probeert, na de opleiding talloze audities doet en uiteindelijk via via gevraagd wordt om auditie te doen voor GTST. Daar ontmoet ze Antonie. Hij heeft geen idee wat hij wil met zijn leven, rolt eigenlijk per ongeluk het acteervak in en wordt zo van de een op de andere dag een Bekende Nederlander. Want GTST wordt een enorm succes. En daar, op de set, worden Isa en Antonie uiteindelijk smoorverliefd op elkaar.
Wat volgt is een beschrijving van hun leven samen. Het is Isa, en dus ook de lezer, niet meteen duidelijk dat Antonie worstelt met zichzelf. Ja, hij is aan de ene kant ontzettend onzeker, heeft altijd bevestiging nodig, wil door iedereen aardig gevonden worden. Maar aan de andere kant is hij die talentvolle, enthousiaste jongen met enorm veel bravoure, die alles met ogenschijnlijk veel vertrouwen aanpakt. Langzaam worden de periodes waarin Antonie’s onzekerheid te boventoon voert steeds langer. Totdat hij wekenlang alleen maar in bed kan liggen. Waarna periodes aanbreken waarin zijn tomeloze energie de overhand heeft, en hij niet te stoppen is. Isa beschrijft wat dit met hun relatie en met haar gezin doet. Hoe zij Antonie probeert te helpen, hoe ze zich steeds maar weer afvraagt of het ze het verkeerd ziet: valt het toch mee? Overdrijft ze de situatie? Vooral als het beter met Antonie gaat twijfelt ze aan zichzelf.
Het begin van het boek is ijzersterk. Juist door dat sterke begin wilde ik meteen verder lezen. Ook de rest van het boek had die kracht: het houdt de lezer in zijn ban, je wilt weten hoe de relatie tussen Isa en Antonie zich ontwikkelt. Tegen beter weten in blijf je hopen op een onverwachte wending, en laten we eerlijk zijn: je wilt doorlezen tot die ene verschrikkelijke dag. En dat doe je dan ook.
Maar laat ik hier ook eerlijk in zijn: ja, het boek hield me in z’n greep, maar leefde ik ook écht mee met het verhaal? Nee, om eerlijk te zijn niet. Door de vrij feitelijke opsomming van de carrières van Isa en Antonie leest het boek bijna als een cv. Wat stijl betreft lijkt het boek vaak in herhaling te vallen. Niet alleen worden de gemoedstoestanden van Antonie keer op keer op dezelfde manier beschreven, ook Isa’s emoties en gevoelens volgen elkaar in steeds dezelfde beschrijvingen op. Helaas had ik daardoor ik soms het gevoel had dat ik een deel van het verhaal opnieuw las. Steeds wachtte ik op iets nieuws, op zinnen die me zouden raken. Ik vond het moeilijk om me echt in te kunnen leven in de situatie, om mee te kunnen leven met Isa, of met Antonie. Het hele verhaal voelde abstract. Helaas.
Toen ik je zag is, kortom, een boek dat mij met tegenstrijdige gevoelens achterliet. Het is een heel eerlijk en moedig verhaal, maar het weet mij niet te raken. Het sleepte me mee in haar sterke stroming, maar wist me niet onder te dompelen. Het verhaal blijft aan de oppervlakte hangen, wat jammer is met zo’n sterk thema.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten