Hoewel ik gek ben op (literaire) romans, probeer ik ook af
en toe non-fictie te lezen. Het is leuk voor de afwisseling, maar daarnaast ben ik ook iemand die
niet goed twee boeken tegelijk kan lezen. Met fictie/non-fictie gaat dat al snel een
stuk beter! Van mijn oud-collega kreeg ik een boek cadeau: Spijbelen doe je
maar thuis van Trudy Coenen. Haar verhaal is opgetekend door Louise Koopman.
Trudy werd in 2010 uitgeroepen tot Leraar van het Jaar en werkt inmiddels ruim dertig
jaar in het onderwijs. Wat haar verhaal bijzonder maakt, zijn ‘haar kinderen’
(zoals Trudy haar leerlingen zelf noemt). Trudy geeft sinds 1992 les op een zwarte
vmbo-school in Amsterdam. Hoewel zij haar kinderen net zo normaal en net zo bijzonder vindt als leerlingen op een witte school of andere vormen van het voortgezet onderwijs, hebben ze toch een andere manier
van aanpak nodig. Streng maar rechtvaardig, en met veel humor staat Trudy voor de klas. Spijbelen doe je maar thuis is haar eigenzinnige verhaal over het onderwijs.
Trudy doet verslag van haar succesvolle carrière als docent. Dat succes is te danken aan haar oprechte interesse in de leerling. Er is geen speciale succesmethode, maar ze hanteert wel een aantal vaste uitgangspunten: 'En die uitgangspunten zijn vertrouwen, structuur, strengheid en humor, maar bovenal aandacht en werkelijke interesse. Niet alleen in de schoolresultaten, maar ook interesse in de leerling als geheel, waarom die doet wat-ie doet.'
Die betrokkenheid is te merken aan kleine dingen. Zo krijgt elke leerling aan het begin van de les een hand. Elke ochtend begint met een roddelmomentje, waar alle onderwerpen aan bod kunnen komen en leerlingen hun zegje kunnen doen. Maar ook scholieren die minder gefocust zijn, krijgen voldoende aandacht: wanneer ze niet stipt op tijd in de klas zitten, belt juf Coenen ze hoogstpersoonlijk uit bed. Van elke leerling heeft ze het mobiele nummer, maar het werkt ook andersom. Elke scholier kan op zijn beurt altijd juf Coenen bereiken.
Coenen's bijzondere persoonlijkheid spreekt ook uit de
hoofdstukken waarin ze bekende en invloedrijke personen ontmoet, zoals oud-premier Jan Peter
Balkenende of Lodewijk Asscher, en hen op directe wijze benadert voor hulp. Ze zet deze contacten met mensen uit het bedrijfsleven en de
politiek in om het beste voor haar kinderen te regelen. Zodat zij ook eens mee kunnen doen aan een nationale schoolwedstrijd, of op
schoolreis kunnen.
Ook tijdens zo'n schoolreis is het handig en zelfs noodzakelijk om contacten te hebben in de politiek, zo blijkt uit het schokkende hoofdstuk waarin de klas op reis gaat naar Auschwitz. Bij de grensovergang tussen Duitsland en Polen wordt de hele bus grondig gecontroleerd en vraagt de douanier: 'Zijn er ook normale kinderen bij?' Alleen het paspoort van haar grote blonde collega wordt niet gecontroleerd. Bozer kun je juf Coenen niet maken. Een belletje van Trudy naar het ministerie in Nederland maakt na uren wachten eindelijk een einde aan het oponthoud. Zo komen in korte, heldere hoofdstukken meer van dergelijke situaties aan bod. Op haar eigen wijze gaat Trudy daarmee om. Uit alles wat ze doet, en ook uit het gehele boek zelf, spreekt haar liefde voor haar kinderen en haar vak.
Spijbelen doe je maar thuis is een oprecht verhaal van een gemotiveerde lerares die zich door niets laat kisten. Het leest lekker weg en biedt een ander - mooi - beeld van (zwarte) vmbo-leerlingen dan hetgeen vaak in de media wordt geschetst. Dit boekje is een aanrader voor iedereen die in het
onderwijs werkt, maar ook voor eenieder die eens een mooi en positief verhaal wil lezen over het vmbo ('dat als het afvoerputje van het onderwijs wordt beschouwd').
Spijbelen doe je maar thuis, Trudy Coenen & Louise Koopman. Artemis & co (2013). € 17,95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten